Een brok geschiedenis…

In september 1701 sloten de Oostenrijkse keizer en de Verenigde Provinciën een alliantie met doel de Zuidelijke Nederlanden te veroveren en de Fransen te verdrijven. In 1702 kwam de beroemde en ervaren Franse vestingbouwkundige Vauban persoonlijk de stadsversterkingen in Brugge inspecteren.

De Fransen die de dreiging uit Zeeuws-Vlaanderen voelden, legden een uitgestrekt kampement aan te Koolkerke. Dit was gelegen tussen de Damse Vaart en de thans verdwenen Soete Vaart of Oud Zwin. Het kampement waar vijf bataljons in ondergebracht waren was aan drie zijden voorzien van een aarden wal met ravelijnen en bastions.

Plattegrond van het ‘Fort de Bavière’. In 1702 als kampement van de Fransen tegen de dreiging uit Holland in Koolkerke opgeworpen.

Kort nadien, wellicht eind 1703 of in 1704 werd het kampement vervangen door een kleinere, stervormige versterking, hoofdzakelijk bestaande uit aarden wallen en grachten. Het werd het Fort van Beieren genoemd. De naam verwees naar de toenmalige landvoogd van de Zuidelijke Nederlanden, keur-vorst Maximiliaan Emanuel van Beieren. Deze was nog in 1691 tot landvoogd van de Zuidelijke Nederlanden benoemd door de Spaanse koning Karel II, de laatste Spaanse Habsburger.

Het Fort van Beieren bestond uit een hoofdwal en gracht met vier bastions en aan de zuidwestzijde een ravelijn. Deze laatste wordt thans het eiland genoemd. Rond het geheel liep ook een buitengracht. De aarden wallen zijn over het algemeen nog zeer goed zichtbaar op het terrein. Ook de hoofdgracht bestaat nog, maar is in de noordhoek, bij de hoeve Strubbe plaatselijk gedempt. Gezien de snel evoluerende politieke en militaire situatie heeft het Fort slecht zeer tijdelijk zijn functie vervuld. Gedurende enkele jaren verbleven er soldaten in tenten en houten barakken tot in 1748.